امروز هوس جوجه کبابی کرده بودم که به سبک ایرانی درست شده باشه. این مرغ و جوجه بد شانس را می توان به بیش از ۵۰ طعم مختلف در استرالیا خورد ، چون هر ملیتی یک جور درستش میکنه و سر سفره اش میزاره. فکرم نکنید که جوجه کباب ایرانی بهترین طعم را داره این خبرا نیست !
نزدیکی محل کارم یک کبابی هستش که یک همزبان افغان تبار راهش انداخته و الحق کیفیت غذاش خوبه.
موقعی که غذا را روی میز گذاشتند حیفم اومد ازش یک عکس نگیرم. یک هو ذهنم رفت به اینکه اگه یک استرالیایی که تو ایران زندگی میکنه یکدفهه هوس یک غذای استرالیایی کنه آیا میتونه بره تو تهران بعد از نیم ساعت رانندگی غذاش رو بخوره بعد بره خونه اش ؟ یک هندی ساکن تهران چطور ؟ یک نپالی ساکن تهران چطور ؟ یک پاکستانی ساکن تهران چطور ؟ یک آلمانی ساکن تهران چطور؟
در استرالیا تنوع غذایی باورنکردنی هست و هر ملیتی می تونه غذای مورد علاقه اش را با بهترین کیفیت و در کمترین زمان در شهرهای بزرگ پیدا کنه.
بعدش یک دفعه ذهنم رفت تو بحث های دو تابعیتی ها و یا خودی و غیر خودی ها . دایره ای که هر روز داره تنگ تر می شه.
بعد استرالیا را می بینم که برای همه نژادها ، هیچ محدودیتی وجود نداره. آدما بسته به استعداد و توانایی هاشون میتونند تو سیستم سیاسی، اقتصادی، اجتماعی این مملکت رشد کنند و چه میکنه استرالیا با این سیاستش ! وقتی اصل بر توانایی آدما باشه اونوقت نژاد و مذهب و مسلک بی معناست.
خدا تو استرالیا از دیدن بنده هاش خیلی حال میبره. آدمهایی که سرشون تو کار خودشون هستش .
خدا از دیدن اینکه زن و بچه مردم از چشم آدما در امان هستند خیلی حال میبره . از دیدن ماهی هایی که باید اندازه اشون را به هنگام ماهیگیری با متر گرفت و کوچولو هاشون را برای بازی کردن تو آب برگردوند خیلی حال میکنه. خدا از دیدن آسمان آبی که دود و دم نگرفته خیلی حال میبره . از دیدن مارهای خوش و خط و خالی که نمی شه بکشیشون و کشتنش هم هیچ نفعی برات نداره خیلی حال میکنه .
بر مقبره ابوالحسن خرقانی نوشته شده که هر که بدین سرای درآید بدو نان دهید و از ایمانش مپرسید چون هر که در نزد خدای باریتعالی ارزش جان دارد در نزد ابوالحسن نیز ارزش نان دارد.
ابوالحسن الان تو خرقان نیست کنار من تو این شب تاریک تو سیدنی هستش .یک حسرت بزرگ دو تایی تو دلمون نشسته.