دسته: مهاجرت به استرالیا

روز جمعه بود و ساعت حدود ۳ بعدازظهر. خوشحال بودم که  ۹۵ درصد از کار انجام شده و فقط چند تا فتوکپی باقی مونده بود که همه چیز به هم ریخت .

چند وقتی بود که پیغام میداد اما بهش بی توجهی میکردم . خیالم راحت بود که چند سال پیش همه جوهرهای رنگ و وارنگش رو خریده بودم و  برای روز مبادا کنار گذاشته بودم. اما زهی خیال باطل.

رفتم با اوقات تلخی، جعبه مقوایی بزرگ رو از زیر یکسری خرت و پرت های دیگه کشیدم بیرون و گذاشتم روی میز و درش رو باز کردم، اما اون چیزی که می خواستم توش نبود.

تازه فهمیدم  پیغامی که می داد مربوط به Drum Cartridge بود نه Toner Cartridge و این دو تا با هم فرق می کنه. ‌اولی کارتریج استوانه ای هستش و دومی کارتریج جوهر.  سه تا از چهارتاش  هم بی انصاف با همدیگه یکجا باید تعویض می شدن.

بازم یک چیز زورکی تو استرالیا یاد گرفته بودم . آدم وقتی یک چیزی رو با  تجربه کردن در زندگی یاد بگیره محاله که یادش بره. مخصوصا‌ جایی که یکهو ضربه فنی شده باشه.

فوجی زیراکس

من پرینتر رنگی “فوجی زیراکس “ دفتر رو با پول اولین حق الزحمه ای که بابت وکالت یک پرونده به حسابم واریز شده بود خریدم. دست دوم بود که علی به من فروخت.

 قیمت نوش اونموقع  تو بازار ۱۵ هزار دلار بود و فکر کنم حدود ۲ هزار و پانصد دلار خریدمش. با این پول میشه تو استرالیا ماشین هم خرید!

خدا بیامرز آلن روزی که فهمید من چه پول هنگفتی بابت این پرینتر دادم داشت از تعجب شاخ در می آورد. اما سالهای بعد وقتی سرعت  کپی کردنش رو دید و اینکه ۶۰ صفحه رو مثل “هُلو” تو یک دقیقه اسکن  و ایمیل میکنه بهم گفت که  چه کار درستی انجام دادم و با اون لهجه استرالیایی اش  تاکید کرد It was a good investment in the business mate

هیچ وقت این پرینتر من رو دق نداد و الان هم که این بلا رو سرم آورد ، محترمانه یکی دو ماهی بود که پیغام می داد​​ که بدادش برسم. با همه حال گیری که عصر جمعه بسرم آورد من هنوز عاشقشم.

رفتم دفترچه راهنمای پرینتر رو نگاه کردم و بعدش چند تا فیلم آموزشی هم که فوجی زیراکس رو یوتیوب گذاشته بود دیدم تا ببینم این کارتریج ها استوانه ای جاشون کجاست.

هدفم این بود که شاید با عوض کردن الکی  کارتریج ها دستگاه رو گول بزنم و این چند تا فتوکپی آخر را بگیرم و کار این پرونده را تموم کنم و بعد راه بیفتم برم خونه با خیال راحت استراحت کنم و تعطیلات آخر هفته رو با بچه ها بگذرونم و آموزش پینگ پنگ رو که باهاشون تو خونه شروع کردم ادامه بدم.

کاری که توی این ده دوازده سال کمتر اتفاق افتاده.

 کارتریج  ها رو درآوردم و چند تا فوتِ قل هو اللهی توش کردم و جا زدم  و پرینتر رو روشن کردم اما پیغام call for service  بازم سر و کله اش سبز شد . ژاپنی ها زرنگتر از این بودن که بشه یک ایرانی گولشون بزنه.

ساعت شده بود ۴. رفتم توی Ebay  سراغ  کارتریج ها گشتم.  یکی داشتشون که دونه ای ۱۵۰  دلار میفروخت که  ۴ تاش میشد ۶۰۰ دلار . اما خب اگه می خریدم چند روز طول می کشید که تحویل بدن.

زنگ زدم به علی فروشنده پرینتر،  وقتی گوشی رو برداشت خیلی خوشحال شدم. بهش گفتم که پرینترم کارتریج استوانه ای می خواد.  باورش نمیشد که هنوز پرینتر رو ده دوازده ساله دارم گفت این مدل سالهاست که از رده خارج شده  و تا حالا حداقل ۲۰ هزار صفحه پرینت گرفتم که به این روز افتاده.

 علی اصالتا اهل ترکیه هست و از آلمان به استرالیا مهاجرت کرده . یک بچه ناب به تمام معنا.

علی سیستمش رو چک کرد و با خوشحالی گفت که چهار تا کارتریج  از قدیم براش مونده و دونه ای ۲۵۰  دلار می فروشه و  ۱۲۰  دلار هم میگیره که بیاد عوضش کنه .

 بهش گفتم که ۱۵۰ دلار تو Ebay  پیدا کردم  و دوست دارم که خیرم به اون برسه . خودشم رفت تو Ebay  نگاه کرد  و قبول کرد که همین قیمت به من بده.

بعد گفتش که اگه الان نفروشه هیچ وقت دیگه نمیتونه بفروشه چون بعید می دونه که کسی این پرینتر را داشته باشه. صداقتش به دلم نشست.

قرار شد دوشنبه بیاد برای تعویض کارتریج . قبول کردم . دفتر رو بستم و رفتم خونه.

درگیری

شام که خوردم یک خرده با بچه ها سر و کله زدم و  بعد لپ تاپم را آوردم و پام رو کاناپه دراز کردم و رفتم تو فیس بوک که یکهو چشمم به یک مطلبی  راجع به تغییرات جدیدی که توی ویزای والدین بخاطر کرونا بوجود اومده افتاد.

یک دفعه ذهنم درگیر شد و یاد پرونده ویزای مادری افتادم که باید تا ۱۱ روز دیگه ارسال می کردم چون ویزاش منقضی می شد. اگر این تغییرات شامل حالش می شد نیاز به پرداخت  ۵۰۰۰  دلار هزینه ویزا نبود و یک ویزایی می تونست بگیره که حضورش در استرالیا دایمی می شد.

نفعی برای من نداشت ، اما ۵۰۰۰ دلار منفعت اون بود.

رفتم یکسری قوانین و مقررات مربوطه رو مجدداً مرور کردم و خوندم . دیدم امید زیادی برای موفقیت هستش .. اما درخواست باید پستی به اداره مهاجرت ارسال بشه. بدبختی شنبه ها دفاتر  پستی تا نصفه روز باز هستش و شوربختانه پرینتر با وفای من  پس از دوازده سال کار بی منت  برای اولین بار از کار ایستاده بود.

 ساعت ۹ شب بود که  به محسن دوستم زنگ زدم تا بهش بگم پرینترش رو  میخوام قرض بگیرم. اون هم مثل اکثر اوقات گوشی رو برنداشت.

 یک کم از این طرف و اون طرف مطالب را جمع آوری کردم و بازم تحقیق کردم دیدم واقعا باید این کار را انجام بدم و باید از خیر تعطیلی روز شنبه بگذرم.

مخم از حجم اطلاعاتی که در آمد و رفت بود به  اندازه یک قابلمه شده بود و در غلیان.  ساعت شد دوازه و  نیم شب  و از فرط خستگی رفتم خوابیدم.

جن زده

صبح ساعت ۵ از خواب بلند شدم . لقمه ای به دندون کشیدم و مثل جن زده ها کله صبح رفتم دفتر. اولین کار روشن کردن پرینتر بود. میدونم توقع احمقانه ای بود اما امیدوارم بودم که پیام   Call for Service   نیاد بالا. ای ژاپنی های ناقلا!

تا ساعت ۸ و نیم‌ لایحه  را نوشتم و بندهای قانونی  را درش آوردم  و همه چیز آماده پرینت کردن و متعاقباً پست کردن به اداره مهاجرت … از شدت فشار کار و کمبود وقت سردرد گرفته بودم .. با وسواسی که دارم چندین بار همه مطالب رو بالا و پایین کردم…  همه چیز عالی بود و دقیقاً مطابق میلم شده بود. کلاً‌ شده بود  ۲۴ صفحه.

ساعت ۹ صبح  به علی تعمیرکار پرینتر زنگ زدم. میدونم شنبه زنگ زدن کار درستی نبود ولی چه میشد کرد . گوشی رو بر نداشت . براش پیام فرستادم که من دفترم اگه دوست داشت می تونه بیاد پرینتر را درست کنه . هیچ جوابی نیامد . توقعی هم نداشتم.

یکدفعه تلفن زنگ زد و پشت خط محسن بود. بارقه امید بر دلم نشست . پیش خودم گفتم خدا کمک رو رسوند . محسن گفت که از من میس کال داشته ..  با طعنه گفتم : “ یکبار در عمرمون باهات کار داشتیم  و پرینترت را می خواستیم که تو هم گوشی را برنداشتی“. محسن گفت “تو که میدونی پرینتر دارم میومدی خونه می گرفتی “.

حرفش حساب بود . محسن از اون بچه های درجه یک هست  و با معرفت .. با جوابی که داد فهمیدم که من  یک کم غربی شدم و اون همچنان شرقی باقی مونده … چون داشت میگفت در خونه اش همیشه به روم بازه و اجازه گرفتن نمیخواد.

به محسن ماجرا را گفتم و قرار شد خواهرش پرینتر را به خونه امون تحویل بده . زنگ زدم به همسرم داستان را گفتم و ازش خواستم که پرینتر را راه بیندازه و به من نتیجه رو خبر بده .

ابر و ماه و فلک همه دست به دست هم شده بودند تا ما ۲۴ صفحه فرم و مستندات برای موکلی که روحش از ماجرا هم خبر نداره پرینت بگیریم.

 تمامی فایلها را به ایمیل ضمیمه کردم تا برای خانمم ایمیل کنم.  یک نسخه هم محض احتیاط بر روی “یو اس بی ” ریختم و ذخیره کردم.

خانمم زنگ زد و گفت پرینتر جوهر نداره،‌ انگار آب سردی بود که روی من ریخته بودند. اسم پرینتر  Epson XP 442 بود گفت  برم براش جوهر بخرم

 داشتم دیوونه میشدم و به مرز جنون رسیده بودم. دفتر ما توی یک ساختمان تجاریه که حدود ۵۰ تا شرکت درش هستند  اما شنبه بود و همه تعطیل بودن.

رفتم توی هر طبقه به امید اینکه یکی باز باشه و ازش خواهش کنم که یکسری پرینت بگیره اما باورکردنی نبود و هیچ کس باز نبود . اومدم بیرون ساختمون عین دزدها  مغازه ها را برانداز می کردم اما همه تعطیل بودند . این کرونا لعنتی همه کسب و کارها را تو استرالیا به تعطیلی کشونده بود.

بعضی وقتا تو زندگی یکسری آدما بین ما وجود دارند که یک گوشه ای هستند  بدون شیله و پیله و بی ادعا بهت دارن خدمت می کنند و ما به کار با ارزشی که برای زندگی ما انجام میدن  بی توجهیم و این فوجی زیراکس خوشگل من داشت این درس را به من می داد .

 باید راه چاره ای پیدا می کردم چون باید این مدارک را  می فرستادم و تا ساعت ۱۲ هم بیشتر فرصت نداشتم . سوار ماشین شدم و به سمت Officeworks  راه افتادم . میدونستم که توی این ایام فعالیت آنچنانی ندارند اما چه میشد کرد.

رسیدم  دم Officeworks  یک خانمی جلوتر از من بود و اونم می خواست جوهر پرینتر بخره . فروشنده داشت بهش توضیح میداد که توی این ایام کرونا همه سفارش ها باید آن لاین صورت بگیره و فقط می تونن جنس را دم در تحویل بگیرن و  الان هم مشغول سفارش های دیگه هستند و یکی دو ساعت طول می کشه که سفارشش رو تحویل بده و من همه داستان را شنیدم.

 نوبت به من که رسید یو اس بی را از جیبم درآوردم و  ازش خواستم تا برام پرینت بگیره  و فروشنده هم گفت که خدمات پرینت بخاطر کرونا تعطیله ولی اگر بخوام میتونم برم شعبه  “کاسل هیل ” اونجا انجام میدن.

ساعت ده و چهل دقیقه شده بود . توی گوگل مپ زدم دیدم ۱۵ دقیقه فاصله  تا  شعبه “کاسل هیل” هست و  بسرعت براه افتادم .

هیچ وقت به این اندازه خوشحال نشده بودم که میتونستم وارد یک مغازه بشم . از یک دختر خانمی فروشنده که خوشروی اش از زیر ماسکش پیدا بود بخش پرینت را پرسیدم و سمت چپش را نشانم داد .

در صف پرینت ایستادم  دو نفر جلوتر از من بودند . به ساعت نگاه کردم نزدیک به ساعت ۱۱ بود . به موکلم زنگ زدم و گفتم ساعت یازده و نیم  جلوی پستخانه نزدیک منزلش باشه که باید فرمی را امضا کنه .

دختری که به نظر اصالتاً ژاپنی می آمد “یو اس بی” را از من گرفت و سوال کرد پرینت رنگی می خوام یا سیاه و سفید . گفتم پرینت رنگی. حالا که حق انتخاب داشتم می خواستم بهترین را انتخاب کنم. گفت ورقه ای ۶۰ سنت است و قبول کردم.

 به برگ برگ کاغذها که از پرینتر در میومد زل می زدم درست مثل قحطی زده ها که به غذا نگاه می کنن و در نهایت برگه ها را بدستم داد و من هم  بیش از ۱۴ دلار هزینه پرینت را پرداخت کردم .

به اداره پست که رسیدم ساعت ۱۱:۴۰ بود. موکلم منتظرم بود . یک صفحه را به او نشان دادم و ازش خواستم که اینجا را امضا کند . با طعنه گفت که کار شماها فقط فرم پرکردن است و کار ما فرم امضا کردن.

 با لبخندی ازش تشکر کردم که برای امضا کردن آمده و خداحافظی کرد و رفت.

مامور اداره پست‌ وقتی که قبض پست پیشتاز ۱۵ دلاری را به من داد، ساعت ۵ دقیقه به ۱۲ ظهر بود.

در راه برگشت به خانه تلفنم زنگ زد ، ‌علی بود . عذری خواهی کرد که تلفن را صبح جواب نداده . گفت می تواند که امروز بیاید و پرینتر را درست کند . یاد پرونده جمعه افتادم که ناتمام مانده بود. ساعت یک و نیم با هم قرار گذشتیم  که در دفتر باشد و عشقم را درست کند.

 سر ماشین را از سمت خانه به سمت دفتر برگرداندم و داشتم به چگونگی خودالتیامی زخمِ حرفِ موکلم که مثل خنجری بر دلم نشسته بود فکر می کردم .

بعد گوشه ای ماشین را پارک کردم و کارتریج جوهر  Epson XP 442  را برای پرینتر محسن،‌ آنلاین سفارش دادم.

مهم نیست که در روز چند ده ای میل از افراد مختلف دریافت کنم، اما این بار نام فرستنده اش آشنا به نظرم رسید. گاهی اوقات، بعضی نام ها در ذهن  انسان جا خوش می کند و می ماند.

اسمش را جستجو کردم. حدسم درست بود.  دیدم سال 2011 برای مهاجرت به استرالیا با من تماس گرفته بود و من راهنمایی های لازم را به او کرده بودم و الان 8 سال از آن زمان می گذرد و باز هم همان سوالات  را می پرسد اما به نوع دیگر و هنوز هم مردد آمدن و نیامدن است . بیچاره آن ذهن که این فکر سنگین مهاجرت را سالهاست با خود حمل می کند.

حداقل 8 سال است که من می دانم فکر مهاجرت رهایش نکرده  و مسلماْ این مردد بودن در تصمیم گیری های زندگی اش انعکاس داشته . این خانه را بخرم یا نخرم . بچه دار بشوم یا نشوم . این شغل را قبول بکنم یا نکنم و دهها بکنم یا نکنم دیگر .

شاید اگر آن زمان به راهنمایی ام عمل کرده بود الان سالها بود که در استرالیا زندگی می کرد و شاید زندگی خیلی عالی در استرالیا داشت و شاید هم خودش را تا حالا بدبخت کرده بود.

مهاجرت نوعی قمار کردن در زندگی است. دیروز یکی آمده بود دفتر و تعریف می کرد که یکی از دوستانش که از راه قایق ۷ سال پیش به استرالیا آمده به کشیدن “چسب” روی آورده. برای من مکانیزم درست کردنش  را هم تعریف می کرد که چه  چسبی را از چه محصولی  می تراشند و با چه قاطی می کنند و وارد بدن می کنند که حوصله اش از این بحث خارج است. باید ظرفیت زندگی در کشور آزاد را داشت و در خود پروراند. اگر نداشته باشید خودتان را بدبخت کرده اید.

به چشم دیده ام فارغ التحصیل دانشگاه شریف را از کارفرمای استرالیایی اش می خواست که بطور هفتگی اجاره خانه و حداقل پول خورد و خوراکش را به او نپردازد و مابقی حقوق هفتگی اش را به او بدهد تا برود  قمار کند. چون هفته ها شده بود که پول اجاره خانه را نپرداخته بود و پول کافی هم برای خریدن غذا نداشت و همه را در قمار باخته بود. به خاطر شب زنده داری های مکرر و خلف وعده به کارفرما  موقعیت شغلی اش از بالاترین مرتبه ممکن به حداقل مرتبه شغلی نزول پیدا کرد. الان نمی دانم که وضعیتش به چه صورت است. اگر فکر کنید دارم داستانسرایی می کنم، اشتباه می کنید.

تکلیفتان را با خود مشخص کنید

سال نو است و رد و بدل کردن تبریک از در و دیوار می بارد. می خواهید در سال نو شمسی چه کنید؟ هی این سالهای نو پشت سر هم می آیند و می روند و ما گاهی آنقدر در اوهام خود غرق هستیم که تا به خود می آییم سال جدید دیگری از راه می رسد.  تکلیفتان را برای خودتان روشن کنید.

معتقدم انسان  برای کارهایی که می خواهد انجام دهد  باید به یک پاسخ مشخص برسد. چه درست و چه غلط. این شما هستید که باید تصمیم برای مهاجرت بگیرید و هیچ کس دیگری نمی تواند به شما کمک کند.

بسیاری از کسانی که می خواهند مسیر مهاجرت را دنبال کنند ممکن است دائم در شک و تردید باشند و برای انجام کارها  امروز و فردا کنند و خودشان را سردرگم  کنند.

سئوال اساسی  که پیش روی شماست این است که آیا  هدف کنونی زندگی اتان مهاجرت به استرالیاست؟  پاسخ به این سئوال بله یا نه است و اگر پاسختان بله است باید چند کار اساسی انجام دهید . اول اینکه یک مدت زمانی را برای رسیدن به هدفتان در نظر بگیرید مثلآً دو سال . دوم اینکه اقداماتی را که باید در هر زمان انجام دهید را به ریز به صورت مرحله ای بنویسید و بر اساس زمانبندی جلو بروید و پیشرفتتان را به طور دائم ارزیابی کنید و ببینید که آیا بر اساس زمانبندی از پیش تعیین شده جلو می روید یا خیر. آنوقت به هدفتان رسیده اید.

اگر به این نتیجه رسیدید که نمی خواهید مهاجرت کنید این پروژه را در ذهنتان ببندید و به آن خاتمه بدهید . حتی نیاز نیست که اخبار مهاجرت را هم دنبال کنید چون وقت تلف کردن است . حتی از عضویت در گروههایی که درباره مهاجرت هست هم بیرون بیایید و به طور کامل ذهنتان را معطوف به اهداف دیگر زندگی اتان کنید.

فکر مهاجرت را هی به این طرف  وآن طرف نکشید. چون این فکر بدون اقدام، آزاردهنده خواهد بود و در حالت بی تکلیفی مداوم به سر خواهید برد .

مهاجرت نیاز به اقدامات عملی دارد و این شما هستید که باید در راه آن قدم بردارید.  دلیل مهاجرت این نیست که شغل خود را دوست ندارید و یا زندگی مطابق میلتان نیست و یا طلاق گرفته اید و یا قرض و قوله دارید و غیره . این عوامل می تواند شما را به فکر مهاجرت بیاندازد اما دلیل مهاجرت نمی تواند باشد. چون ممکن است شما فردا عاشق شوید و ازدواج مجدد بکنید و یا شغل جدیدی پیدا کنید و پولی به دستتان برسد و قرضهایتان را بدهید و مهاجرت را از یاد ببرید و دو روز بعد که باز هم مشکل جدید پیدا کردید به یاد مهاجرت بیفتید.

مهاجرت یک تصمیم جدی و یک هدف گذاری در زندگی است  . نجات یک نسل است . تجربه کردن نوع متفاوتی از زندگی است. محک زدن واقعی استعدادها و توانایی های فردی شماست . اینکه موفق می شوید یا نه بستگی به خودتان دارد . زندگی در غرب یک طیف گسترده ای  از خوبی ها و بدی هاست . می توانید به بالاترین مدارج که برای خودتان در زندگی متصور هستید برسید و یا اینکه شب تا صبح تمامی پولهایتان در قمار ببازید . اینجا خودتان مسئول زندگی اتان هستید، هیچکس را نمی توانید غیر خودتان  ملامت کنید.

در سال جدید توصیه من این است:‌ اگر می خواهید مهاجرت کنید تمامی تلاش خود را انجام دهید تا به هدفتان برسید و اگر نمی خواهید مهاجرت کنید همین الان پس از خواندن این مطلب در این جعبه باز گذاشته شده را در ذهنتان ببنید و آنرا کنار بگذارید. با موضوع مهاجرت یک بام و دو هوا نمی شود  روبرو شد. یا بله هست یا خیر.  procrastination is the thief of time

سال نو مبارک

امروز هوس جوجه کبابی کرده بودم که به سبک ایرانی درست شده باشه. این مرغ و جوجه بد شانس را می توان به بیش از ۵۰ طعم مختلف در استرالیا خورد ، چون هر ملیتی یک جور درستش میکنه و سر سفره اش میزاره. فکرم نکنید که جوجه کباب ایرانی بهترین طعم را داره این خبرا نیست !

نزدیکی محل کارم یک کبابی هستش که یک همزبان افغان تبار راهش انداخته و الحق کیفیت غذاش خوبه.

موقعی که غذا را روی میز گذاشتند حیفم اومد ازش یک عکس نگیرم. یک هو ذهنم رفت به اینکه اگه‌ یک استرالیایی که تو ایران زندگی میکنه یکدفهه هوس یک غذای استرالیایی کنه آیا میتونه بره تو تهران بعد از نیم ساعت رانندگی غذاش رو بخوره بعد بره خونه اش ؟ یک هندی ساکن تهران چطور ؟ یک نپالی ساکن تهران چطور ؟ یک پاکستانی ساکن تهران چطور ؟ یک آلمانی ساکن تهران چطور؟

در استرالیا تنوع غذایی باورنکردنی هست و هر ملیتی می تونه غذای مورد علاقه اش را با بهترین کیفیت و در کمترین زمان در شهرهای بزرگ پیدا کنه.

بعدش یک دفعه ذهنم رفت تو بحث های دو تابعیتی ها و یا خودی و غیر خودی ها . دایره ای که هر روز داره تنگ تر می شه.

‌بعد استرالیا را می بینم که برای همه نژادها ، هیچ محدودیتی وجود نداره. آدما بسته به استعداد و توانایی هاشون میتونند تو سیستم سیاسی، اقتصادی، اجتماعی این مملکت رشد کنند و چه میکنه استرالیا با این سیاستش ! وقتی اصل بر توانایی آدما باشه اونوقت نژاد و مذهب و مسلک بی معناست.

خدا تو استرالیا از دیدن بنده هاش خیلی حال میبره. آدمهایی که سرشون تو کار خودشون هستش .
خدا از دیدن اینکه زن و بچه مردم از چشم آدما در امان هستند خیلی حال میبره . از دیدن ماهی هایی که باید اندازه اشون را به هنگام ماهیگیری با متر گرفت و کوچولو هاشون را برای بازی کردن تو آب برگردوند خیلی حال میکنه. خدا از دیدن آسمان آبی که دود و دم نگرفته خیلی حال میبره . از دیدن مارهای خوش و خط و خالی که نمی شه بکشیشون و کشتنش هم هیچ نفعی برات نداره خیلی حال میکنه .

بر مقبره ابوالحسن خرقانی نوشته شده که هر که بدین سرای درآید بدو نان دهید و از ایمانش مپرسید چون هر که در نزد خدای باریتعالی ارزش جان دارد در نزد ابوالحسن نیز ارزش نان دارد.

ابوالحسن الان تو خرقان نیست کنار من تو این شب تاریک تو سیدنی هستش .یک حسرت بزرگ دو تایی تو دلمون نشسته.